فاطمی

 [وظایف منتظران - انتظار، ياد ومحبت - صفحه۷]

انتظار، ياد ومحبت

انتظار

همانند كسي كه در پيِ شب يلدايي، خسته از ظلمت و تيرگي، چشم به افق دوخته و دميدن خورشيد را آرزو مي‌كند.

همانند كسي كه در بياباني بي انتها سرگردان مانده، تنها و وحشتزده رهنمايي را مي‌طلبد.

همانند كسي كه پس از تشنگي‌هاي بسيار، با پنجه‌هايي دردمند، زمين را كنده و در آرزوي جوشش آبي گوارا«له له» مي‌زند.

همانند كسي كه در قحط سال بي باران، در كنار مزرعة عطش زده اش، به اميد پديدار گشتنِ ابر رحمت ديده، به كرانه‌هاي آسمان چشم دوخته است.

همانند كسي كه در حين بالا رفتن از كوهي، پايش لغزيده و دست به سنگي گرفته و كمك دهنده اي را
فرياد مي‌زند.

همانند كسي كه در كنار بستر بيماري عزيز، ترسان از جان دادن او، ورود طبيبي درد آشنا را لحظه شماري مي‌كند.
بايد انتظار كشيد، بايد ديده به راه امام زمان-عليه السّلام- بود، بايد هر صبح و شام چشم انتظار فرج ماند.

 [وظایف منتظران - اطاعت پذيري و احترام - صفحه۶]

از امام صادق-عليه السّلام- پرسيدند: سبب برخاستن به خاطر ذكر لفظ«قائم»-از القاب امام حجّت-عليه السّلام- چيست؟

فرمود: زيرا او را غيبتي طولاني است، و او را شدّت مهرباني خود نسبت به دوستانش، هر كس را كه به اين لقب از او ياد مي‌كند به ديدة عنايت مي‌نگرد، زيرا اين لقب يادآور حكومت او و برانگيزانندة حسرت غربت اوست. به خاطر بزرگداشت اوست كه بايد بندة خاضع و فروتن، هنگامي كه مولاي گرامي او با ديدگان شريفش به او نگاه مي‌كند، برخيزد و احترام كند و تعجيل فرج او را از خداي تعالي بخواهد.

بي ترديد اين«برخاستن» كه به فرمايش امام صادق-عليه السّلام- يادآور قيام و حكومت حضرت مهدي-عليه السّلام- است، تنها به انگيزة احترام صورت نمي گيرد، بلكه دلالتي بر آمادگي شيعة منتظر، براي قيام و همراهي با مولاي خويش نيز دارد.

پيام اين «قيام»؛ هم احترام به «قائم» است، هم همسويي با آرمان‌هاي بزرگ «قيام جهاني او». پيام اين«قيام»؛ هم واكنش در مقابل نگاه مهرآميز «مولاي غايب» است، هم بيعتي براي همراهي با او در«روزظهور».

پيام اين«قيام»؛ هم اكرام«قيام قائم»
است، و هم اعلام آمادگي براي«قيام». و شايد چون چنين است ذاكر اين نام، شايستگي نگاه لطف و نظر عنايت مولايش را پيدا مي‌كند.
«يَنظُرُ اِلي كُلِّ مَنْ يَذْكُرُهُ بِهذَا اللَّقَبِ الْمُشْعِرِ بِدولَتِهِ».

 [وظایف منتظران - اطاعت پذيري و احترام - صفحه۵]
تكريم و احترام

تنها بزرگواري كه«از جا برخاستن» در هنگام شنيدن يا ّخواندن نام شريفش لزوم، يا حداقل استحباب فراوان
دارد، امام غائب قائم موعود-عليه السّلام- است.

تكريم كريمان و تجليل از صاحبان جلالت، هميشه و در همه جا پسنديده است؛ چنانكه براي پيامبرصلي و فرزندان معصومش-عليهم السّلام- بالاترين تكريم‌ها و تجليل‌ها بايسته به نظر مي‌رسد، لكن برخاستن و در حالت قيام«دست بر سر نهادن» تواضع و احترامي است كه هنگام شنيدن نام هيچ كسي جز «قائم آل محمّد-صلي الله عليه و اله و سلم-» به صورت سيره و سنّت در نيامده است.

امام رضا-عليه السّلام- را در خراسان مي‌ديدند كه در موقع ذكر نام «قائم» برمي خيزد و دست بر سر مي‌نهد و مي‌فرمايد: «خدايا فرجش را تعجيل فرما و قيامش را آسان گردان».

 [کتاب وظایف منتظران - اطاعت پذيري و احترام - صفحه۵]

منتظرين حضرت مهدي-عليه السّلام- همان نيكبختاني هستند كه اگر در حضور او باشند، جز اطاعت نمي شناسند و جز به فرمان او كاري انجام نمي دهند.

و باز هم امام صادق-عليه السّلام- مي‌فرمايد: «هُم اطوع من الامة لسيدها». «اطاعت و فرمان پذيري منتظرين از امام زمان -عليه السّلام- افزون تر از اطاعت و فرمانبري كنيزي از مالك و مولاي او است».

 [وظایف منتظران - اطاعت پذيري و احترام - صفحه۵]

به راستي آيا عهد الهي چيزي جز پرستش و بندگي خداست؟ و آيا اين پرسش جز با اطاعت محضِ وليّ خدا تحقّق پذير است؟

«طوبي لشيعة قائمنا المنتظرين لظهوره في غيبته، المطيعين له في ظهوره».
«خوشا به حال شيعيان مهدي قائم-عليه السّلام-، آنان كه در دوران غيبت او چشم انتظار ظهور اويند و در دوران ظهورش سرسپردگان اوامر او».