[مفاتیح الجنان جدید (نگارش اسان) - پیشگفتار - صفحه ۳]
دعا، راز و نیاز نیازمند با حضرت بی نیاز، و مناجات عاشقانه تهی دست با خدای بی انباز، و سخن گفتن عبد با زبان آشکار و نهان، با مولای سبب ساز، و نهایتا درخواست فقیری ضعیف از توانمندی غنی است.
ارسال شده توسط بازار کتاب
[مفاتیح الجنان جدید (نگارش اسان) - پیشگفتار - صفحه ۳]
دعا، ناله پرسوز عاشق به پیشگاه معشوق، و اظهار حاجت به درگاه محبوب، و امید به یافتن مطلوب، و زمینه ساز رسیدن به مقصود است.
ارسال شده توسط بازار کتاب
[مفاتیح الجنان جدید (نگارش اسان) - پیشگفتار - صفحه ۳]
دعا، عبادتی بس گران، عملی فوق العاده باارزش، کاری بسیار استوار، روشی نیکو، منشی والا، و کوششی الهی و انسانی است.
ارسال شده توسط بازار کتاب
[سیره عملی اهل بیت علیهم السلام: حضرت امام حسین علیه السلام - شهادت امام عليه السلام - صفحه۶۸]
هلال بن نافع مي‌گويد: من در نزديكي حسين ايستاده بودم كه او جان مي‌داد سوگند به خدا كه من در تمام عمرم هيچ كشته اي نديدم كه تمام پيكرش به خون آلوده باشد و چون حسين صورتش نيكو و چهره اش نوراني باشد به خدا قسم لمعات نور چهرة او مرا از تفكر در كشتن او باز مي‌داشت.
و در آن حالتهاي سخت و شدّت، چشمان خود را به آسمان بلند نموده و دعا به درگاه حضرت ربّ ذوالجلال عرض مي‌كرد:
«صَبراً عَلى قضائِكَ يا رَبِّ لا الهَ سِواكَ يا غِياثَ المُستَغيثينَ».
شكيبا هستم بر تقديرات و بر فرمان جاري تو اي پروردگار من، معبودي جز تو نيست، اي پناه پناه آورندگان.
ص: ۶۹
در اين لحظه‌ام كلثوم ندا در داد:
اين حسين است كه در بيابان خشك كربلا بر روي زمين افتاده است. و زينب عليه السلام فرمود: اي كاش آسمان بر زمين مي‌چسبيد و اي كاش كوهها خُرد مي‌شد و بيابانها را پر مي‌كرد و بعد به نزد برادرش آمد و ديد كه عمر بن سعد با جمعي از يارانش به حضرت نزديك شده اند و برادرش حسين در حال جان دادن است.
حضرت زينب هرچه فرياد برآورد كسي جواب او را نداد، عمر بن سعد لعنة الله عليه فرياد زد پياده شويد و حسين را راحت كنيد.
شمر مبادرت كرد و با پايش به آن حضرت زد و روي سينه اش نشست و با شمشير دوازده ضربه بر آن حضرت زد و محاسن مقدسش را گرفت و سر مقدسش را جدا كرد. [۱]
محتشم عليه الرحمه گفت:
آمد بقصد كعبة توحيد پيل مست***ديو لعين بمهبط روح الأمين رسيد
افعي صفت گرفت سر از گنج معرفت***بدگوهري بمخزن دُرّ ثمين رسيد
آن نفس مطمئنّه، حياتي ز سر گرفت***زان نفخه اي كه در نفس آخرين رسيد
مستغرق جمال ازل گشت لايزال***نوشيد از زلال لقا شربت وصال
———-
[۱]: لهوف، ص ۱۰۹ - ۱۰۵ و لمعات الحسين، ص ۷۴ - ۶۴
ارسال شده توسط بازار کتاب
[سیره عملی اهل بیت علیهم السلام: حضرت امام حسین علیه السلام - شهادت امام عليه السلام - صفحه۶۵]
خواهر گرامي آن حضرت زينب سلام الله عليها كه در كنار خيمه ايستاده بود خود را به پسر سعد ملعون رساند فرمود:
«وَيحَكَ يا عُمَر اَيقَتَلُ أبو عبدِالله و انتَ تَنظِرُ الَيهِ».
واي بر تو اي عمر آيا حضرت حسين عليه السلام را مي‌كشند و تو تماشا مي‌كني!
عمر بن سعد به سپاه خود فرياد زد اين فرزند كشندة عرب است او را محاصره كنيد و از هر جانب به او حمله ور شويد.
چهار هزار نفر تبرانداز او را احاطه كردند و بين او و بين خيام حرمش حائل شدند. امام عليه السلام كه احساس خطر براي اهل بيت خويش نمود فرياد برآورد كه:
ص: ۶۶
«يا شيعَةَ آلِ أبي سُفيانَ ان لَم يَكُن لَكُم دينٌ و كُنتُم لا تُخافُونَ المَعادَ، فَكونُوا أحراراً في دُنياكُم و ارجِعُوا الي أحسابِكُم ان كُنتُم عِرباً كَما تَزعُمُون».
اي شيعيان و پيروان آل آبي سفيان اگر براي شما ديني نيست و روية شما اين است كه از معاد نيز نمي ترسيد پس در زندگاني دنياي خود از آزادگان باشيد و اگر همچنانكه مي‌پنداريد از طائفة عرب هستيد بحسبهاي خود برگرديد و از اعمال ناجوانمردانه پرهيز كنيد.
شمر لعنة الله عليه صدا زد اي پسر فاطمه چه مي‌گويي؟
امام عليه السلام فرمود: من با شما در جنگ هستم چرا به زنها حمله ور مي‌شويد و تا وقتيكه من زنده‌ام اين لشكريان ياغي و تجاوزگر خود را از دستبرد به حرم من بازداريد.
حرم مرا رها كنيد و سراغ من بياييد و اينك زمان شهادت من نزديك شده و آثار و علائم آن پديدار گشته است.
شمر گفت اين درخواست را مي‌پذيريم. آن جماعت همگي به طرف خود حضرت روي آوردند و عطش نيز بر آن حضرت شديد شد، ابوالجُنوف جعفي تيري به پيشاني مباركش زد آن تير را بيرون كشيد و خون بر چهره اش جاري شد و فرمود: بار پروردگارا بر اين حال من كه از ناحيه اين بندگان نافرمان تو مي‌گذرد واقف هستي خداوندا يكايك آنان را بشمار و آنان را هلاك گردان و يك تن از آنان را روي زمين باقي مگذار و هيچگاه آنها را نيامرز.
آنگاه روي خود را به دشمن كرد و فرمود:
اي امت بدسرشت و بد كردار با محمّد در عترتش به بدي رفتار كرديد آگاه باشيد كه شما بعد از من كسي را نخواهيد كشت كه از كشتنش نگران
ص: ۶۷
باشيد و به هراس آييد بلكه تمام كشتن‌ها براي شما سهل و آسان مي‌نمايد. و سوگند به خدا كه من از خداي خودم اميد دارم كه مرا به شرف شهادت برساند و از شما انتقام مرا بگيرد از جايي كه خود نمي دانيد.
حصين گفت: اي پسر فاطمه به چه چيز خداوند انتقام تو را از ما مي‌گيرد؟
امام عليه السلام فرمود: گرفتاري و بلا را در ميان شما مي‌افكند تا آنكه خونهاي خود را مي‌ريزيد و سپس چون موجهاي دريا عذاب را بر شما خواهد ريخت.
در اين حال از كثرت زخمها و جراحات وارده ضعف بر آن بزرگوار آنقدر شديد بود كه قدرت ايستادن نداشت و مردي خبيث و پست سنگي بر پيشانيش زد و خون بر صورتش جاري شد و خواست با لباس خود، خون را از دو چشمش پاك كند كه مرد ديگري با تير سه شعبه قلب مباركش را هدف ساخت.
آنگاه حضرت حسين عليه السلام گفت:
«بِسمِ اللهِ و باللهِ و علي مِلَّةِ رسُولِ اللهِ و رَفَعَ رأسَهُ الي السَّماءِ و قالَ الهي اِنَّكَ تَعلَمُ أنَّهُم يَقتُلونَ رجُلاً ليسَ علي وَجهِ الأرضِ ابنُ نبيٍّ غيرُهُ. »
به نام خدا، و به خود خدا و بر ملت و آئين رسول خدا (اين شهادت روزي من مي‌گردد) و سرش را به طرف آسمان بلند نموده و گفت: خداي من تو مي‌داني كه اين قوم مي‌كشند مردي را كه در روي بسيط زمين پسر پيغمبري جز او نيست!
دست برد و تير را از پشت خود خارج كرد و خون مانند ناودان فوران مي‌كرد.
ص: ۶۸
حسين عليه السلام دست خود را زير آن خون گرفت و چون پُر شده به آسمان پاشيد و گفت: اين حادثه كه بر من نازل شده است چون در مقابل ديدگان خداست، بسيار سهل و ناچيز است و يك قطره از آن خون بر زمين نريخت.
و براي بار دوّم دست خود را زير خون گرفت و چون پُر شد با آن سر و صورت و محاسن شريف را خون آلوده نموده و گفت: با همين حال باقي خواهم بود تا خدا و جدّم را ديدار كنم.
و آنقدر خون از بدن مباركش رفته بود كه قدرت و رمقي در تن نمانده بود، نشست بر روي زمين و با مشقت سر خود را بلند نگاه مي‌داشت كه در اين حال مالك بن يُسر لعنة الله عليه آمد و به آن حضرت ناسزا گفت و با شمشير بر سر آن بزرگوار زد و شخص ديگري به نام روعَةِ بن شريك بر كتف چپ آن حضرت ضربتي وارد ساخت و حصين بر حلقوم آن بزرگوار تيري زد و ديگري بر گردن مباركش ضربه اي زد و سنان ابن انس لعنة الله عليه با نيزه در ترقوه اش زد و پس از آن بر سينه آن حضرت زد.
ارسال شده توسط بازار کتاب
