فاطمی

[سیره عملی اهل بیت علیهم السلام: حضرت امام حسین علیه السلام - امام حسين و ساير پيشوايان - صفحه۲۸]
ابن عباسي مي‌گويد: هنگامي كه بيماري رسول الله صلي الله عليه و آله و سلّم شدت گرفت و توسط همان بيماري رحلت نمود:
«ضَمَّ الحُسَين عليه السلام إلي صَدرِهِ يسيلُ من عَرِقِهِ عليهِ و هُوَ يجُودُ بِنَفسه وَ يَقُولُ: مالى و لِيَزيد لا بارِكَ اللهُ فيه، اللّهُمَّ العَن يزيدَ ثُمَّ غُشي عَلَيهِ طَويلاً وَ أفاقَ وَ جَعَلَ يَقبلُ الحُسَينَ وَ عَيناهُ تَذرِفانََ وَ يَقُولُ: أما إنَّ لى وَ لِقائِكَ مَقاماً بَينَ يديِ الله عَزَّوَجَلَّ».
امام حسين عليه السلام را به سينه خود چسبانيد در حاليكه عرق مرگ از او جاري بود و داشت جان به جان آفرين تقديم مي‌نمود و مي‌فرمود: مرا با يزيد چكار، خداوند بركت را از تو بردارد، خداوند بر يزيد لعنت بفرست و آنگاه مدت طولاني بيهوش شد و دوباره به هوش آمد و شروع كرد به بوسيدن
ص: ۲۹
حضرت حسين عليه السلام و فرمود: من و قاتل تو در پيشگاه پروردگار حاضر مي‌شويم و از او دادخواهي خواهم كرد. [۱]
———-
[۱]: بحار، ج ۴۴، ص ۲۶۹

ارسال شده توسط بازار کتاب

http://www.ghbook.ir/book/11725