فاطمی

 [وظایف منتظران - شناخت و اقتدا به امام زمان (عليه السلام) - صفحه۳]
اقتدا و تاسي

«اقتداء» از ريشة «قدوة»، و به معناي الگو قرار دادن و جلودار دانستن مقتدا است، چنانكه «تأسي»، از ريشة «اُسوة» و به معناي اسوه قرار دادن و تبعيّت كردن از اوست.

امام زمان-عليه السّلام- امام زمانه است، امام همة انسانها در همة ابعاد زندگي است. امام وار زندگي كردن وظيفه اي همگاني است، به او بايد اقتدا كرد تا به مقصد رسيد. چون او بايد زيست، تا بتوان به كمال دست يافت.
آن كس كه خود را صادقانه پيرو امام زمان-عليه السّلام- مي‌شمارد، به همان اندازه كه ويژگي‌هاي او را مي‌شناسد، در همسو كردن زندگي، همسان نمودن خُلق و خو، همرنگ ساختن اعمال و رفتار خويش با او وظيفه دارد.
اگر امام زمان-عليه السّلام- را به زهد و بي اعتنايي به دنيا شناختيم، ديگر نمي توانيم با ادّعاي پيروي از او حريصانه به دنبال دنيا باشيم و همت خود را در نيكو پوشيدن و خوب خوردن و لذّت بردن خلاصه كنيم.

اگر امام زمان-عليه السّلام- را
به اهتمام در دعا و عبادت‌ها شناختيم، ديگر نمي توانيم نسبت به دعاها بي تفاوت بمانيم و در نماز و راز و نياز با خدا سستي و كم توجهي روا داريم.

اگر امام زمان-عليه السّلام- را به عادل بودن و عدالت گستري شناختيم، ديگر نمي توانيم با ادّعاي اقتداي به او بر بندگان خدا ستم كنيم و نسبت به ظلمي كه بر ديگر بندگان خدا مي‌شود، بي تفاوت بمانيم.
اگر امام زمان-عليه السّلام- را به…
«راستي خوشا به حال آن كس كه قائم اهل بيت پيامبر-صلي الله عليه و اله و سلم- را درك كند در حالي كه در زمان غيبت و دوران قبل از قيام او به او تأسي جويد».